Στο μάθημα της Πέμπτης 28 Φεβρουαρίου ωρα 11.00, Σχεδιαστήριο 2ου έτους
προσκεκλημένος ομιλητής ο Δρ Κωνσταντίνος Πρώιμος,
Διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και ειδικός επιστήμονας στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρο με θέμα:
Η αρχιτεκτονική την εποχή της ψηφιακής της αναπαραγωγιμότητας. Ισχύς, διαφοροποίηση και ανθρωπισμός της πτύχωσης ως αρχιτεκτονικής αρχής
Το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον για την πτύχωση αναζωπυρώθηκε με τη δημοσίευση του σημαντικού βιβλίου του Gilles Deleuze, Η πτύχωση. Ο Leibniz και το μπαρόκ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στο Παρίσι. Η πτύχωση είναι μια πολιτιστική παράμετρος που απαντάται σε πολλές περιόδους της ιστορίας αλλά κατά βάση κατάγεται στο μπαρόκ. Διότι στο μπαρόκ η πτύχωση τείνει προς την απεριόριστη συμπερίληψη, αναπαριστά τη συνεχή κίνηση και συνεχώς επίσης αναφέρεται σε άλλες πτυχώσεις. Ο Matthew Krissel θεωρεί ότι η πτύχωση είναι μια διαφοροποιούσα αρχή στην αρχιτεκτονική και ουσιαστικά συνεπάγεται μια συνεχώς εξελισσόμενη αρχιτεκτονική, όπως τα λογισμικά των υπολογιστών που αντιβαίνει στην κλασική αρχή της firmitas, της σταθερότητας ή της στατικότητας. Πολλά παραδείγματα μπορούν να δοθούν από μια τέτοια συνεχώς εξελισσόμενη αρχιτεκτονική: η αρχιτεκτονική του εικονοκυττάρου του Stephen Perella εξερευνά την μορφοπλαστική διατύπωση χωρίς αναφορά στη λειτουργία, στατικότητα και άλλες ουσιώδεις αρχές της αρχιτεκτονικής. Έπειτα η διάσημη υγρή αρχιτεκτονική του Marcos Novak και η ακριβής, ανακριβής και επακριβής αρχιτεκτονική δημιουργία του Greg Lynn όπως συνδέεται με τον άμορφο σχεδιασμό και συντελείται μέσα από διαδικασίες πληροφορικής φύσης είναι επίσης παρόμοια παραδείγματα συνεχώς εξελισσόμενης αρχιτεκτονικής. Η αρχιτεκτονική αυτή που δεν αποζητά πλέον τη σταθερότητα αλλά τη συνεχή εναλλαγή και κίνηση διαμέσου περίπλοκων διαδικασιών πληροφορικής φύσης, δίνει την εντύπωση ότι έχει απολέσει οποιαδήποτε έννοια ανθρωπισμού. Η πτύχωση ωστόσο δίνει τη δυνατότητα να επαναφέρουμε την ανθρωπιστική διάσταση της αρχιτεκτονικής την ίδια στιγμή που θεμελιώνουμε θεωρητικά εξελίξεις στον σχεδιασμό οι οποίες προκύπτουν από την ψηφιακή τεχνολογία που στην εποχή μας κυριαρχεί στην αρχιτεκτονική πράξη και σκέψη. Το διακύβευμα της πτύχωσης είναι η εγγενής ηθική του αειφόρου σχεδιασμού όπως προκύπτει από την ανάγνωση και χρήση της πτύχωσης από τον Luke Feast.
Kωνσταντίνος Πρώιμος
Ο Δρ Κωνσταντίνος Β. Πρώιμος σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη φιλοσοφία και στην ιστορία της τέχνης στη Νέα Υόρκη (New School for Social Research, Columbia University) και στο Παρίσι (E.H.E.S.S., Paris I Pantheon-Sorbonne). Υπήρξε Helena Rubinstein Fellow στο Whitney Museum of American Art/ISP (1993-1994) όπου συνέταξε μελέτη για τον Γιάννη Κουνέλλη και μαθήτευσε επίσης ως βοηθός της Nancy Spector στο Solomon R. Guggenheim Museum (1992-1993). Έλαβε το διδακτορικό του το 2001 από το New School for Social Research με επόπτες την Agnes Heller και τον Jacques Derrida και εκπόνησε μεταδιδακτορική έρευνα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δίδαξε στο Reid Hall στο Παρίσι , στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στο Πολυτεχνείο Κρήτης, στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου και από το 2006 μέχρι σήμερα στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Έχει δημοσιεύσει εκτενώς στα ελληνικά, στα αγγλικά και στα γαλλικά. Η πρώτη του μονογραφία βγήκε στις εκδόσεις Κριτική, το 2003, με τίτλο: Στα όρια της αισθητικής. Ο ρόλος της τέχνης στα κείμενα του Martin Heidegger και του Jacques Derrida. Είναι κριτικός τέχνης, επιμελητής εκθέσεων και μέλος της AICA Hellas.